ഇവൻ അഥീനിയുടെ കാമുകൻ..

ഇന്നലെയും താൻ കണ്ണാടിവീടുകളെയല്ലേ സ്വപ്നം കണ്ടത്........ ഉറക്കത്തിൽ നിലവിളിച്ചതെന്തിനെന്ന ഋതുസഞ്ജനയുടെ ചോദ്യത്തിനുത്തരം ഓർത്തെടുക്കുകയായിരിന്നു അഥീനി.
അപ്പോഴാണ് കോൺവെന്റിൽ നിന്നും ലില്ലി സിസ്റ്റർ നീട്ടിവിളിച്ചത്.
"അഥീനിക്കു ഫോൺ........... മമ്മിയാണ്..."
"ഇപ്പോൾ വരാം കേട്ടോ.."
പതിനൊന്നുകാരിയായ പല്ലവിയും പതിമൂന്നുകാരിയായ ഋതുസഞ്ജനയും തലയാട്ടി.
ഓർഫനേജിൽ നിന്നും കോൺവെന്റിലേക്കു നടക്കുമ്പോൾ അഥീനിയുടെ മനസ്സ് പതിവു നിസ്സംഗത കൈവെടിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ' അയച്ച പൈസ കിട്ടിയോ.. ഈ മാസത്തെ ഫീസടച്ചോ... റെസീറ്റ് കിട്ടിയോ....' ഇതിൽ കൂടുതലൊന്നും മമ്മിക്കു ചോദിക്കാനുണ്ടാകില്ല. ആറുവർഷമായിട്ടും നാട്ടിൽ വരാത്തതെന്തെന്ന പതിവു ചോദ്യം അവളിപ്പോൾ ചോദിക്കാറുമില്ല. ആഴ്ച്ചയിലൊരിക്കൽ മാത്രം ചടങ്ങു തീർക്കാനെന്ന പോലെ വിളിക്കുമ്പോൾ തനിക്കു സുഖമാണോ എന്നു ചോദിക്കാൻ പോലും തിരക്കിനിടയിൽ മമ്മി വിട്ടുപോകുന്നു. പപ്പ്യ്ക്കതിലും തിരക്കല്ലേ.. മാസത്തിലൊരിക്കലേ വിളിക്കാറുള്ളൂ.....
അവനവന്റെ സ്റ്റാറ്റസിന് അനുസരിച്ചവരോടു മാത്രമേ ഇടപഴകാവൂ എന്ന നിർബന്ധം കൊണ്ടാണ് നഗരത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ പണക്കാരുടെ മക്കൾ പഠിക്കുന്ന ഈ കോൺവെന്റിൽ തന്നെ പപ്പയും മമ്മിയും തന്നെ ചേർത്തത്. എന്നിട്ടോ.............. വേനലവധിക്കു സ്കൂളടക്കുമ്പോൾ, എല്ലാവരും വീട്ടിൽ പോകുമ്പോൾ, കൊള്ളഫീസ് ഈടാക്കുന്നതിനൊരു പരിഹാരം എന്ന നിലയ്ക്കോ സാമൂഹ്യസേവനം എന്ന മറവിൽ കിട്ടാവുന്ന ആനുകൂല്ല്യങ്ങൾക്കു വേണ്ടിയോ സ്കൂൾ മാനേജ്മെന്റ് നടത്തുന്ന ഓർഫനേജിലെ കുട്ടികൾ മാത്രം തനിക്കു കൂട്ടിന്!
തനിക്കു പത്തു വയസ്സുള്ളപ്പോഴാണ് പപ്പയും മമ്മിയും അവസാനമായി നാട്ടിൽ വന്നത്. ഇപ്പോൾ ബിസിനസ് സൌദിയിൽ നിന്നും മറ്റു രാജ്യങ്ങളിലേക്കു കൂടി വ്യാപിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടത്രെ! അവർ നാട്ടിലേക്കു വന്നിട്ടു തന്നെയിപ്പോൾ വർഷം ആറു കഴിഞ്ഞു.
പതിവുപല്ലവികൾ പെട്ടന്നവസ്സാനിപ്പിച്ച് ഫോൺ കട്ടു ചെയ്ത് അഥീനി അനാഥാലയത്തിലേക്കു തന്നെ ഓടി. ഋതുസഞ്ജനയും പല്ലവിയും അവളുടെ വരവും കാത്ത് അവിടെ തന്നെ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വില കൂടിയ ഫോറിൻ തുണിയിൽ മണ്ണു പറ്റുമെന്നോർക്കതെയവൾ അവർക്കൊപ്പം തറയിലിരുന്നു.
"ചേച്ചിയുടെ പാവാടക്കെന്തു ഭംഗിയാ.."
പല്ലവി കൌതുകത്തോടെ അഥീനിയുടെ ഉടുപ്പിൽ തൊട്ടു.
"എന്റെ സ്പോൺസർ കഴിഞ്ഞ തവണ കൊണ്ടുവന്ന ഫ്രോക്കിനും ഇതേ നിറമാ....."
വർഷത്തിലൊരിക്കലോ മറ്റോ സ്പോൺസർമാർ കൊടുക്കുന്ന ഒരു ജോടി ഡ്രസ്സിലോ ഒരു കഷണം ചോക്കലേറ്റിലോ ഒതുങ്ങുന്നു ആ പാവങ്ങളുടെ രക്ഷകർതൃബോധം.. ..ആ വിലകുറഞ്ഞ സമ്മാനങ്ങൾ കിട്ടുമ്പോൾ ആഹ്ളാദം കൊണ്ടു വീർപ്പുമുട്ടുന്ന ഇവരുടെയൊക്കെ പകുതി സന്തോഷം പോലും പപ്പയും മമ്മിയുമയക്കുന്ന പണവും വിലകൂടിയ ഉടുപ്പുകളും കളിപ്പാട്ടങ്ങളുമൊക്കെ കിട്ടുമ്പോൾ തനിക്കനുഭവപ്പെടാത്തതെന്തുകൊണ്ടാണെന്ന് അഥീനി ചിന്തിക്കാതിരുന്നില്ല.
"ചേച്ചി കണ്ട സ്വപ്നം പറഞ്ഞില്ല..?" ഋതുസഞ്ജന ഓർമ്മിപ്പിച്ചു
അഥീനി പറയുന്നത് കേട്ടിരിക്കാൻ അവർക്കൊക്കെ ഭയങ്കര ഇഷ്ടമാണ്. ഒരു സ്വപ്നത്തിലെന്ന പോലെ, ലയിച്ച്, കണ്ണുകളടച്ച് അവൾ പറയുന്ന ഓരോ കാര്യങ്ങളും സ്വർഗ്ഗത്തിൽ നിന്നും ഒഴുകിവരുന്ന പോലെയാണ് അവർക്കനുഭവപ്പെടുക. കൂടെക്കൂടെ പറയാറുള്ള അവളുടെ രഹസ്യകാമുകനെ കുറിച്ചുള്ള കഥ കേൾക്കാനാണ് അവർക്കേറ്റവുമിഷ്ടം. കാമുകൻ ആരാണെന്നു മാത്രം അഥീനി ഇതുവരെ വെളിപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല.....
അഥീനി പറയുകയായിരുന്നു... താൻ കണ്ട സ്വപ്നത്തെ കുറിച്ച്......
"ഞാൻ തനിച്ചയിരുന്നു.. എവിടെ നോക്കിയാലും ഞാൻ കാണുന്നത് കണ്ണാടിച്ചില്ലുകൾ മാത്രം, മുകളിലും താഴെയും വശങ്ങളിലുമെല്ലാം. പക്ഷേ ആ കണ്ണാടികളിലൊന്നും എനിക്കെന്റെ പ്രതിബിംബം കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. മനസ്സിലെ ശൂന്യതയാണോ ആ ചില്ലുകളിൽ പ്രതിഫലിച്ചു കാണുന്നതെന്ന് ഒരു വേള ഞാൻ ഭയന്നു.
പെട്ടന്ന് കണ്ണാടികളിലൊന്നിൽ ഒരൂഞ്ഞാൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. ഒരു കണ്ണാടിയിൽ നിന്നും മറ്റൊരു കണ്ണാടിയിലേക്കത് ആടിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. താളമേതുമില്ലാത്ത കിനാക്കൾ മനസ്സിന്റെ താളവും അപഹരിച്ചപ്പോൾ എനിക്കും പിന്തുടരാനാകാത്ത വേഗത്തിൽ ആ ഊഞ്ഞാൽ ആടാൻ തുടങ്ങി. ഒടുവിൽ ഊഞ്ഞാലിന്റെ കുതിപ്പിൽ ചില്ലുകൾ പൊട്ടി. ആ വിള്ളലുകളിൽ കൂടി രക്തം കിനിഞ്ഞു.
ഞെട്ടിയുണർന്ന് സ്വന്തം കണ്ണാടിയിൽ നോക്കുമ്പോൾ ഇതാരെന്ന് ചോദിച്ച് ഞാൻ കരഞ്ഞു. കരഞ്ഞ് കരഞ്ഞ് കണ്ണീരൊടുങ്ങുമ്പോൾ മുന്നിൽ ആകാശനീല നിറമുള്ള ചില്ലുപാളി.. ചില്ലിൽ ചിരിച്ചുണരുന്ന കടൽ...
ആ തിരമാലകളിൽ എവിടെയോ കളഞ്ഞു പോയ കാലത്തിന്റെ നിഷ്കളങ്കതയുണ്ടായിരുന്നു.... കേട്ടുമറന്ന താരാട്ടിന്റെ ഈണമുണ്ടായിരുന്നു...."
തികട്ടി വന്ന തേങ്ങൽ കാരണം അഥീനിക്കു തുടരാനായില്ല. അവൾ വിതുമ്പിയതെന്തിനെന്ന് ഋതുസഞ്ജനയും പല്ലവിയും ചോദിച്ചതുമില്ല.

രാത്രി, അത്താഴത്തിനു ശേഷം ഡോർമിറ്ററിയിൽ എല്ലാവരുമിരിക്കുമ്പോൾ കൂട്ടത്തിൽ ചെറിയവരായ സാധനയ്ക്കും ശീർഷക്കും ശിവനന്ദനയ്ക്കും നിഴലുകളുടെ കഥ കേൾക്കണം. അതുവരെ കൈവിരലുകൾ കൊണ്ട് ചുമരിൽ നിഴൽരൂപങ്ങളുണ്ടാക്കിയുള്ള യുദ്ധം മടുത്ത് അഥീനിക്കു ചുറ്റും കൂടിയിരിക്കുകയാണിപ്പോൾ..
അഥീനിയുടെ കണ്ണിലപ്പോൾ ആ മുറിയിലെ ഓരോ വ്യക്തിയും, ഓരോ വസ്തുവും നിഴൽരൂപങ്ങളായി മാറി. കാണെക്കാണെ, ആ നിഴലുകൾ കൊത്തങ്കല്ലു കളിക്കാൻ തുടങ്ങി...
"കടം കേറി മുടിഞ്ഞു!!!!! ആദ്യം വിറ്റത് ഹൃദയമായിരുന്നു. പിന്നെപ്പോഴോ, നില്ക്കക്കള്ളിയില്ലാതെ വന്നപ്പോൾ സ്നേഹവും. അതിന്റെ വിലയ്ക്ക് ഒരു കത്തി വാങ്ങി. പേരു കേട്ട പെരുമയുറ്റെ മലപ്പുറം കത്തി. വളരെ ശ്രദ്ധയോടെ അതിന്റെ ഇരുവശവും ഉരച്ച് മൂർച്ച കൂട്ടി. ഓരോ ഉരയിലും തീ പാറി. ആ തീ കെടുത്താനാണ് ചുവന്ന ദ്രാവകമൊഴുക്കിയത്. എന്നിട്ടന്ന് കത്തി നിറയെ നാണയങ്ങള് കൊഞ്ചിക്കിലുങ്ങി..........."
"എന്നിട്ട്????????"
അനാഥത്വത്തിന്റെ പകച്ച കണ്ണുകളിൽ ഓരോന്നിലുമപ്പോൾ അരക്ഷിതത്വമുണ്ടായിരുന്നു.
"എന്നിട്ടെന്തെന്നോ...?
ഇനിയെന്നോടൊന്നും ചോദിക്കരുത്........."
പകയോ ദേഷ്യമോ സങ്കടമോ ഇരച്ചു കയറി ചുവന്ന അഥീനിയുടെ മുഖം കണ്ട് എല്ലാവരും പേടിച്ചു.. അതിനേക്കാളേറെയവർ പുറത്ത് കനത്തു വന്നിരുന്ന ഇരുട്ടിനെ പേടിച്ചു.
ഒരു ശ്മശാനമൂകത അവിടമാകെ തളം കെട്ടിനിന്നു. മുറുകി നിന്നിരുന്ന അന്തരീക്ഷത്തിനൊരു ലാഘവത്വം വരുത്താനാണ് പ്രദക്ഷിണ ആ ചോദ്യമെറിഞ്ഞത്..
'അഥീനി ചേച്ചിയുടെ കാമുകൻ യഥാർത്ഥത്തിൽ ആരാണ്??"
ഈ ചുറ്റുവട്ടത്തു തന്നെയുള്ള ആളാണെന്ന് അഥീനി മുമ്പ് പലതവണ അവരോട്  പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അവരിൽ ഓരോരുത്തർക്കും സുപരിചിതനാണെന്നും.
"കഠിനമായ ദു:ഖങ്ങൾ കടിച്ചമർത്തേണ്ടി വരുമ്പോൾ, ഇത്രയും കാലത്തിനിടയ്ക്ക് പപ്പയ്ക്കും മമ്മിയക്കും എന്നെ ഒരിക്കൽ പോലും കാണാൻ വരാൻ തോന്നാത്തതെന്താണെന്ന് മനസ്സു ചോദിക്കുമ്പോൾ, അവർ എന്നു വരുമെന്ന കൂട്ടുകാരുടെ ചോദ്യങ്ങൾ.... ഏകാന്തത എന്നിൽ അടിച്ചേല്പ്പിക്കുന്ന എണ്ണിയാൽ തീരാത്ത ആത്മസംഘർഷങ്ങൾക്ക്; എല്ലാം... എല്ലാത്തിനും സാന്ത്വനത്തിന്റെ മൃദുസ്പർശത്താലെന്നെ പൊതിഞ്ഞ്... സഹതാപത്തിന്റെ മടുപ്പിക്കുന്ന കണ്ണുകളിൽ നിന്നു പോലും എന്നെ ഒളിപ്പിച്ച് സംരക്ഷിച്ചു നിർത്തുന്ന അവനാണ് എന്റെ എല്ലാം... എന്റെ പ്രിയകാമുകൻ....."
അഥീനി പലതവണ, പല വാചകത്തിൽ ആവർത്തിച്ചാവർത്തിച്ച് പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങളാണിവ.
ആരായിരിക്കും ഈ പതിനാറുകാരിയുടെ കാമുകൻ? ആകാംക്ഷ മുറ്റിയ ഒരുപാടു കണ്ണുകൾ അവൾക്കു നേരേ നീണ്ടുവന്നു..
ആ ചോദ്യം പല ശബ്ദത്തിൽ, പല തവണ അഥീനി കേട്ടു..
അഴ്ച്ചയിലും മാസത്തിലും ഒരിക്കൽ മാത്രം തന്നെ തേടിയെത്തുന്ന ഫോൺകോളുകളിൽ ഒരിക്കൽ പോലും തൊട്ടറിയാൻ കഴിയാതിരുന്ന അവളെ കുറിച്ചറിയാനുള്ള ആകാംക്ഷയും സ്നേഹവും പ്രാധാന്യവും കരുതലും.. മറ്റെന്തൊക്കെയോ സമ്മിശ്രവികാരങ്ങളും അവളെ ഉണർത്തി.. ഉത്തരം പറഞ്ഞേ തീരൂ എന്നെന്തു കൊണ്ടോ അവളെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു.
ഉള്ളിൽ ആർത്തിരമ്പുന്ന വികാരസമുദ്രം എന്തുകൊണ്ടോ അവളുടെ മുഖത്ത് കാണാനായില്ല. നിസ്സംഗതയോടെ, അതിൽ കവിഞ്ഞ നിസ്സഹായതയോടെ അഥീനി പുറത്തെ ഇരുട്ടിലേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി.

" അതാ... അവൻ... അവനാണെന്റെ കാമുകൻ..........."
പുറത്ത് ഇരുട്ട് കൂടുതൽ കനത്തു വരികയായിരുന്നു.