വഴി തെറ്റി വന്നൊരു പ്രണയം.

മനസ്സിലെ സങ്കടങ്ങൾ പുസ്തകത്താളിനിടയിൽ മയിൽ‌പ്പീലി പോലെ ഞാൻ സൂക്ഷിച്ചു വെക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ടു ദിവസങ്ങളേറെയായി. അതു പെറ്റു പെരുകാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ആകാശം കാണാതിരിക്കാൻ ഞാൻ അവയെയൊക്കെ എന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ ആരും കാണാത്ത ഒരു കോണിൽ ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ചിരിക്കുകയാണ്.നെഞ്ചോട് ചേർക്കാൻ,ആശ്വാസം പകരാൻ ഒരു തണലും ഇപ്പോഴില്ല. 

എപ്പോഴും ഒരു നല്ല സുഹൃത്ത് കൂടെയുണ്ടാകുന്നതു വലിയൊരാശ്വാസമാണെന്ന് നീയാണെന്നെ പഠിപ്പിച്ചത്. നിന്നോട് ആത്മവഞ്ചന ചെയ്തോ എന്നോർക്കുമ്പൊൾ വല്ലാത്ത വിഷമം. മനപ്പൂർവമല്ല കേട്ടോ... നിന്നിൽ നിന്ന് അകലാൻ തുടങ്ങിയതുമുതൽ ഞാനല്ലേ തീർത്തും ഒറ്റക്കായത്. 

അതേ, ഈ എകാന്തത എനിക്ക് ആരും കൽ‌പ്പിച്ചു നൽകിയതല്ല. ഞാൻ സ്വയം അതിനെ വരിച്ചതാണ്.ഇതിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെടണമെങ്കിൽ ഒരു വഴിയേ ഉള്ളു; നീയെങ്കിലും എന്നെ മനസ്സിലാക്കണം,നിനക്കതിനു കഴിയുമെന്നാണു എന്റെ പ്രതീക്ഷ.

അല്ലെങ്കിൽ ഈ സൗഹൃദം ഇവിടെ അവസാനിക്കും എന്നെന്നേക്കുമായി.

അവസാനിച്ചാലെന്താ........

ചിലപ്പൊഴെനിക്ക് സിദ്ധാർത്ഥനെ ഓർമ്മ വരും. ഒരു രാത്രി എല്ലാം ഇട്ടെറിഞ്ഞ് ഇരുളിൽ മറഞ്ഞവനെ. ഗർഭിണിയായ യശോധരയെ വിട്ടു പൊയി ബുദ്ധമതത്തിൽ ശാശ്വത സത്യം തേടിയവനെ..പക്ഷെ നിന്നെ വിട്ടു പിരിഞ്ഞ് ആത്മശാന്തി നേടാൻ എനിക്കു കഴിയുമോ? 

വിധി എങ്ങോട്ടൊക്കെയാണു എന്നെ വലിച്ചിഴക്കുന്നത്? എന്തൊക്കെയാണു എന്നെ കൊണ്ടു ചെയ്യിക്കുന്നത്? 

ഒന്നും എനിക്കറിയില്ല....ഒന്നും...

ചിലപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സ് കാട്ടിൽ‌ പെട്ടുപോയ ദമയന്തിയാകും. അല്ലെങ്കിൽ ഋതുമതിയായിരിക്കെ രാജസദസ്സിൽ വലിച്ചിഴക്കപ്പെട്ട കൃഷ്ണ... അവരും എന്നെപ്പോലെ അക്ഷരങ്ങളോടു സംസാരിക്കുമോ? ദു:ഖങ്ങളിൽ നിന്നും മോചനം തേടി പുസ്തകത്താളുകളിൽ അഭയം പ്രാപിക്കുമോ?

വെറുതെ ഓർക്കുന്നതാ... മനസ്സിനു വേറേ പണിയൊന്നുമില്ലല്ലോ...

നീയുമിപ്പോൾ എന്നെക്കുറിച്ചോർക്കുകയായിരിക്കുമോ? 

രാവിൽ, അനന്തതകൾക്കപ്പുറത്തു നിന്നു മിന്നുന്ന വെളിച്ചവുമായി ഒരു മിന്നാമിനുങ്ങു കയ്യെത്തും ദൂരം വരെ വന്നു,പിന്നെയത് അകന്നു പോയി... അറിയാതെ മനം നൊന്തു.............

നീയുമെനിക്കൊരു മിന്നാമിനുങ്ങല്ലേ..... എന്റെ എകാന്തതയുടെ ലോകത്തേക്കു സൗഹൃദത്തിന്റെ നുറുങ്ങു വെട്ടവുമായ് കടന്നു വന്നൊരു മിന്നാമിനുങ്ങ്.. കയ്യെത്തും ദൂരം വരെ അടുത്തു വന്ന് കണ്ണെത്താദൂരത്തേക്ക് പറന്നകന്നൊരു മിന്നാമിനുങ്ങ്..........

നീ മിന്നാമിനുങ്ങോ...........! അതൊക്കെ പണ്ട്. എന്റെ ഏകാന്തതയുടെ രാവുകളെ പകലുകളുടെ തിളക്കുമുറ്റതാക്കി മാറ്റുന്നതു ഇപ്പോൾ നീയാണ്,അരികിലില്ലെങ്കിലും ഞാൻ തൊട്ടറിയുന്ന നിന്റെ സ്നേഹ സാമീപ്യമാണ്..

നിനക്കായ് നാലു വരികൾ ഞാനിവിടെ കുറിച്ചിടട്ടെ...

“നിനക്കു ഞാനൊരു ശീർഷകമെഴുതാം

നീ വായിക്കുമെങ്കിൽ 

നിന്നെക്കുറിച്ചൊരുകവിത എഴുതാം

നിനക്ക് ഇഷ്ടമെങ്കിൽ

നിന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ ഇടം തരുമെങ്കിൽ

നിന്നെ ഞാനെൻ പ്രിയതോഴനാക്കാം

നിന്റെ ജീവിതം എനിക്കായ് തരുമെങ്കിൽ

നിന്നെ ഞാനെൻ ജീവിത സഖാവാക്കാം

നീയും ഞാനും ഒത്തു ചേരുമെങ്കിൽ 

നിർത്താം ഞാനെൻ ഭ്രാന്തുകളെ

നിന്നെയുമോർത്ത് നിൽ‌പ്പൂ‍ ബോധി വൃക്ഷച്ചുവട്ടിൽ

നീറുന്ന ഹൃദയത്തിന്റെ ഉടമയായി

നിശ്ചല ഹൃദയമാണോ നിന്റേത്

നീ പറയൂ,നിനക്കു സമ്മതമോ മടിയോ....

മൌനമാണുത്തരമെങ്കിൽ നിർത്തുന്നു-

ഞാനെന്നാൽ,നടക്കുന്നു........

നീലാകാശം മുകിൽ മാലകളാൽ മറഞ്ഞ് പോകട്ടെ.....”

ഇതൊന്നും നടക്കില്ലെന്ന്, നിന്നെക്കാൾ നന്നായി എനിക്കറിയാം. എന്നാലും ആഗ്രഹിക്കാൻ ആരുടേയും അനുവാദം വേണ്ടല്ലോ........

ഇതിൽ പ്രതിപാദിച്ചിരികുന്ന വ്യക്തി നിങ്ങൾ ഇതിനു മുൻപ് പോയ ഏതോ ഒരു ബ്ലോഗിൽ ഉണ്ട്, അല്ലെങ്കിൽ ഇനി പോകാനിരിക്കുന്ന ഒരു ബ്ലോഗിൽ ഉണ്ട്. ആരുമെന്നോടു കൂടുതൽ ചോദ്യങ്ങളൊന്നും ചോദിക്കരുത്,ചോദിച്ചിട്ടു കാര്യമില്ല,ഞാൻ പറയില്ല..